Αυθεντικός, Δήθεν ή Απλά Αυθεντία;

Αχ και να ήξερες που ανήκεις…!

 

  

Αγαπημένος καρτούν ήρωας ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο κύριος που βλέπετε…

Ένας ήρωας που δεν φοβάται να τσαλακώσει και να χλευάσει την εικόνα του…

Ένας ήρωας που χαμογελά και διασκεδάζει με τα παθήματά του και που δεν τον νοιάζει να γίνουν μαθήματα αφού η ζωή έχει και αυτή την πλευρά…

Είναι ότι είμαστε όλοι όταν δεν μας βλέπει και δεν μας κρίνει, επικρίνει, κατακρίνει κανείς…

Είναι ότι είμαστε όλοι όταν είμαστε απλά εμείς …

Όλοι μας έχουμε μέσα μας αυτό το μικρό παιδί που σκοντάφτει, που γελά παράξενα, που λερώνεται και γουστάρει να τρώει με τα χέρια, που κάνει παράξενες και κουτές ερωτήσεις για το αυτονόητο και που έχει τη δική του λογική, τάξη και αρχή για την ζωή και τους ρυθμούς της.

Το κακό είναι ότι όσο μεγαλώνουμε αυτό το παιδί απομακρύνεται από μας. Μεγαλώνουμε με τα στάνταρτ και τα κλισέ των γύρω μας. Υιοθετούμε λόγια, πράξεις, κοινωνική συμπεριφορά που απλά μας κατατάσσουν στο γενικό σύνολο και χάνουμε την αυθεντικότητα και τον δικό μας Γκούφη…

Όταν είμαστε παιδιά όλοι, φίλοι και συγγενής μας τσιμπούν τα μάγουλα (τι κακιά συνήθεια Θεέ μου) και μας ρωτούν “Τι θα γίνεις χρυσό μου όταν μεγαλώσεις;”  και οι γονείς γεμάτοι καμάρι ακούν εκείνα τα προμηνύματα της αθωότητας που μπαίνει στο σύστημα που θα αντιπαλεύουμε μια ζωή…  “.. Δασκάλα, γιατρός, δικηγόρος…” Όλοι θα θέλαμε να γίνουμε κάτι που θα γουστάραμε εμείς και που χεστήκαμε για τα “μπράβο ..” και τα παλαμάκια της κάθε θείτσας που μας τσιμπά το μάγουλο…

Μαθαίνουμε να πεθαίνουμε και να αψηφούμε το φτερούγισμα της ψυχής και τη λαχτάρα της καρδιάς για τη δική μας ευτυχία… Και φτάνουμε πια πενηντάρηδες και κατηφής να τραγουδάμε το “Παράπονο” της Αρβανιτάκη και τάχα να βρίσκουμε μέσα σε αυτό το νόημα της ζωής και την αλήθεια της τώρα…

Γιατί ενώ γεννιόμαστε αυθεντικοί, αθώοι, γεμάτοι ελπίδα και όνειρα χρωματιστά σαν τα καρτούν που διαβάζουμε, γινόμαστε δήθεν, ξιπασμένοι οπαδοί του συστήματος, υπέρμαχοι μιας νοοτροπίας που δεν μας αρέσει κατά βάθος.

Βέβαια ο κοινωνικός περίγυρος επικροτεί και αποδέχεται τη νοοτροπία αυτή με μόνο κριτήριο τις τραπεζικές μας καταθέσεις και την προσφώνηση τιμής που μας δίνει η τάχατες ευυπόληπτη εργασία μας.

Και καταντάμε αυθεντία στην μιζέρια και τη δυστυχία…

Που ανήκεις δεν ξέρεις… άλλα ονειρευόσουν… άλλα σου προέκυψαν και να που τώρα “στου δρόμου τα μισά..” που λέει και το τραγούδι, το μόνο που κατάφερες είναι οι ώμοι να “έσκυψαν”…

Σκέφτηκες αλήθεια αν έσκυψαν από τα βάρη ή τα βάσανα που δέχτηκες να πάρεις; ή αν έσκυψαν από ντροπή που δεν αντιστάθηκες και δεν αντιτάχθηκες σε ότι σε πνίγει…

Όλοι έχουμε ένα Σούπερ Γκούφη μέσα μας και μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα απλά με ένα φιστίκι… να μην αφήνουμε τους άλλους να μας φέρονται “αλμυρό φιστίκι”.

Ας πάμε πίσω λοιπόν και ας μην χλευάζουμε τα παιδιά που λένε ότι θέλουν να γίνουν κάποιος ήρωας κόμικς, αλλά να χαιρόμαστε που ίσως υπάρχει ελπίδα για έναν πιο χρωματιστό και πιο δίκαιο κόσμο…

Άλλωστε ο “Μαύρος Πητ” ποτέ δεν κατάφερε να γίνει Δήμαρχος στο Μίκυ Σίτυ…

 

Ντεμακιγιάζ…

Όταν πέφτουν οι μάσκες…

 

 

Γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης, η Γιάννα, η Μαρία και τόσοι άλλοι…

Γύρω γύρω όλοι από το Μανώλη, τη Γιάννα, τη Μαρία και τους άλλους, μια συνεχή αποκριά..

Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, όλοι μια μασκαράτα γεμάτη χρώματα και χαμόγελα πλαστικά, γεμάτοι δήθεν ενδιαφέρον και ανησυχία..

Αν θες πραγματικά να δεις τι σκέφτονται, τι λένε, τι εννοούν, κοίτα και παρατήρησε, άκου τι λένε όταν νευριάζουν…

Τότε που αποκαθηλώνεται η μάσκα και όλα πια παίρνουν την πραγματική διάσταση και υπόσταση ..

Τότε να έχεις το κουράγιο να δεις και να αντέξεις (εδώ σε θέλω) το πόσο μετράς και πόσο σε εκτιμούν …

Να δεις τις κόρες των ματιών τους να μικραίνουν από μίσος και ας λένε και κόπτονται ότι σε αγαπούν …

Να δεις τα χείλη να στενεύουν και να στάζουν χολή και ξίδι και ας λένε λόγια μελιστάλακτα τάχα…

Όλα μια ρετουσαρισμένη καλά μακιγιαρισμένη εικόνα που αν δεν καταφέρεις να δεις λίγο πίσω απο το αυτο το υπέροχο προσωπείο τις ρυτίδες της κακίας, σε ρουφά σαν κινούμενη άμμος …

 

Καιρός για ντεμακιγιάζ και για λίγη Αλήθεια.

Και αν δεν την αντέχεις;  Ε τότε Μανώλη, Γιάννα, Μαρία… η θέση σου θα είναι πάντα στη μέση …

 

Όνειρο…

ή απολογισμός…;

 

Μια κουρελού για στρώμα στ’ ακρογιάλι

κι ένα λιθάρι συντροφιά για προσκεφάλι

με το νανούρισμα του κύματος που σκάει

ήταν δικά μου σ’ όνειρο απαλά.

 

Πλευρό ν’ αλλάξω γύρισα στον ύπνο

κι άκουσα του στεναγμού το χτύπο

που κάνει το χαλίκι που κρεβάτι

το διάλεξα και το ‘καμα  εψές.

 

Με ξύπνησε και σιαζόμουν στον ύπνο

να ξαναπέσω σε όνειρο περίσσιο ,

με χαρές και με όμορφες νεράιδες

να ξαναδώ να κάνουνε χορό.

 

Εψές σαν έπεσα, στα πλούτη κολυμπούσα

και από χαρά με ωραία φτερά πετούσα

γιατί είχα κουρελού και προσκεφάλι

ζεστά στου δειλινού την αντηλιά.

 

Δεν μ’ ένοιαζε η πείνα και η δίψα

έστρωσα έστρωσα το κρεβάτι – στα χαλίκια

κι ευτυχισμένη ήμουνα περίσσια

για το νανούρισμα της θάλασσας το αβρό.

 

Ω! Να ‘ χα πάντα τόση ευτυχία

να είχα του γιαλού την ησυχία

και τ’ όνειρό μου να ‘ταν κάθε βράδυ

δικιά μου πέτρα κουρελού και αμμουδιά.

 

Ανήσυχη ψυχή ή νοσταλγός ?…

Υπομονή……

 

 

Στην άμμο περπατώ και κάπου κάπου αφήνω το κύμα να μου χαϊδεύει τα πόδια.

Σουρουπώνει και ο ουρανός χάνει το γαλάζιο του πέπλο και το μαβί έρχεται γοργά πίσω από τον πύρινο ήλιο που βυθίζεται στη  θάλασσα, να μου χαμογελάσει.

Όσο περνά η ώρα και φεύγουν και οι τελευταίοι λουόμενοι, η παραλία μου ομορφαίνει ακόμα πιο πολύ. Σηκώνω το φόρεμα μου και μπαίνω στο νερό. Βαδίζω προς το βραχάκι μου. Το δικό μου ησυχαστήριο. Το δικό μου μοναδικό θρόνο ηρεμίας.

Απ’ όταν ήμουν μικρή ετούτος εδώ ο ιδιόμορφος βράχος ήταν η δική μου ηρεμία όσο κι αν τη χτυπάει το κύμα.

Μου φτάνει να είμαι πάλι εδώ, με τα πόδια γυμνά μέσα στο νερό, ξαπλωμένη πάνω στο βράχο μου, να ατενίζω τις εναλλαγές του ουρανού και το μυαλό μου να ταξιδεύει. Να ρουφώ την αρμύρα της θάλασσας και να χάνομαι στις σκέψεις μου.

Ε ρε και να τα’ φερνε η ζωή μου αλλιώς… Να γινόταν τούτος ο τόπος πάλι δικός μου…

Το σπιτάκι στη μέση από τα λιόφυτα και το μονοπάτι για τη δική μου παραλία…Η νεραντζούλα στην μέση του δρόμου και η αγριοτριανταφυλλιά κάτω από το παράθυρο της κουζίνας.

Πόσα και πόσα δεν μ’ άκουσες να λέω, να κλαίω και να θυμάμαι, από παιδί σε ετούτο τον τόπο…

Εδώ έκανα το πρώτο μου τσιγάρο, εδώ εξομολογήθηκα το πόσο αγαπάω, εδώ πήρα αποφάσεις που ποτέ δεν τήρησα και εδώ βρίσκω τη λύτρωση και τη δύναμη όταν τα πράγματα γίνονται σκούρα.Εδώ έμαθα να κολυμπώ. Εδώ έβγαλα για πρώτη φορά πεταλίδες και εδώ ψάρεψα πρώτη φορά με εκείνον…

Κλείνω τα μάτια και το μυαλό φορτσάρει βουτώντας στις αναμνήσεις του.

Αλήθεια πότε ησύχασα; Πότε δεν ήθελα άλλα από αυτά που είχα;

Πάντα το ίδιο, πάντα ανήσυχη και πάντα να κυνηγώ χίμαιρες.

Είμαι μυστήριο τελικά ακόμα και για μένα …

Ότι κι αν γίνει ή έγινε στη ζωή μου, πάντα δική μου απόφαση και δική μου κρίση.

Δεν ωφελεί να μετράω λάθη ή σωστά. Πάντα τα λάθη περισσότερα. Πάντα τα λάθη εδώ.

Μα μήπως δεν μαθαίνεις από αυτά; Μήπως αυτά κάνουν τη διαφορά και γίνεσαι καλύτερος;

Πώς ξέρουμε το σωστό αν δεν κάνουμε το λάθος; Πώς αντιλαμβανόμαστε στην ευτυχία αν δεν μας χτυπήσει κατάστηθα η δυστυχία; Πώς εκτιμάμε τη ζωή αν δεν έχουμε πονέσει από το θάνατο;

Όλα αυτά μια αλυσίδα. Ένα μαγκανοπήγαδο που όσο κι αν παραπονιόμαστε μας ανοίγει τα μάτια και το μυαλό και μας κάνει δυνατούς.

 Βαρέθηκα την γκρίνια, τη φτώχια, τη μιζέρια, το Αχ..  Ότι κι αν χρώσταγα από αυτά σε τούτη τη ζωή θαρρώ τα ξεπλήρωσα και με το παραπάνω..

Θέλω πια να ζήσω, να βγω, να διασκεδάσω, να ταξιδέψω, να γλεντήσω, να χαρώ..

Βαρέθηκα να πρέπει να δίνω λογαριασμό πάντα. Βαρέθηκα να ζω με τα πρέπει και τα θέλω των άλλων, γιατί απλά δεν ζω..

Κι αυτή η κουβέντα “υπομονή” …Είναι ότι χειρότερο μπορεί να ακούσει κάποιος που απλά θέλει να πάρει ανάσα. “Υπομονή κι όλα θα φτιάξουν…”. Πότε; Πότε θα γίνει και το δικό μου;

Τί ζήτησα Θεέ μου που ήταν τόσο πολύ για να μου το δώσεις;

Ζήτησα να είναι καλά τα παιδιά και η φαμελιά μου, να έχω το δικό μου καλύβι, μια σκέπη πάνω από το κεφάλι μου. Να έχω μια ζωή ήρεμη και απλή χωρίς πολλά βάσανα, ν’ αγαπήσω και να αγαπηθώ με το ίδιο πάθος και να’ χω λίγο χρόνο και χώρο για μένα…Να είμαι στον τόπο που στερήθηκα, εκεί κάτω. Κάτω από τις ελιές και να ακούω τη μουρμούρα της θάλασσας. Να είμαι εκεί που η καρδιά λαχταρά σαν τότε. Να μπορώ να μπαίνω στην αγκαλιά της και να λυτρώνομαι στα χάδια από το κύμα. Να ηρεμώ και να γαληνεύω μυρίζοντας τα ψίλιθρα και να χτυπώ τα καλάμια.  Να είμαι πάντα αυτό που ονειρευόμουν.

Ένας ταξιδευτής στου χαρτιού την πλώρη και στις εικόνες να δίνω ζωή…

 

Υπομονή….

Στιγμές…..

σαν αυτές…

Είναι κάποιες στιγμές που θαρρείς και ο χώρος μικραίνει και γίνεται τόσος δα, και δεν σε χωράει…

Το ταβάνι λες και χαμηλώνει και είναι μια ανάσα πάνω από το κεφάλι σου …

Λες και ένα αόρατο χέρι, μια δύναμη από το πουθενά έρχεται και σου κλέβει την ανάσα, τον αέρα, το φώς…

Κάτι τέτοιες στιγμές θέλεις να βάλεις τις φωνές αλλά η φωνή σου δεν έχει δύναμη και δεν την ακούει κανείς….

Τέτοιες στιγμές πιάσε λοιπόν μολύβι και χαρτί και άσε το γραφίτη να κυλήσει… Άσε να γεμίσει αράδες και να μουτζουρωθεί με δάκρυα.  Ξέσπασε και φώναξε μέσα από τη γραφή σου, και μετά κλείσε το τετράδιο….

 

Πάρε απόσταση …κλείσε τα μάτια και με τα βλέφαρα κλειστά δες το ταβάνι πως ψηλώνει, το χώρο πως μεγαλώνει και ότι σε κάνει να νιώθεις ότι δεν μπορείς να αντέξεις πια, να γίνεται μικρό και ίσως ασήμαντο…

 

Μα πάνω από όλα δες πώς τα κατάφερες; Δες πόση δύναμη έχεις…

Δες πόσα μπορείς να καταφέρεις…..

Δες πως όλα όσα θες να καταφέρεις μόνο εσύ μπορείς να το διαχειριστείς…

Ο χώρος ήταν πάντα ίδιος, το ταβάνι στο ίδιο ύψος και ο αέρας πάντα επαρκούσε για μικρές ή μεγάλες ανάσες ….

Άνοιξε τα μάτια και διάβασε όσα έγραψες… Αυτή είναι η ψυχή σου …Αυτή είναι η ΔΥΝΑΜΗ σου !!!!!

 

 

Δυνατός δεν είναι αυτός που η Φύση τον προίκισε με ρώμη αλλά αυτός που η ψυχή του μπορεί και ονειρεύεται …

 

Μοίρες η ανακάτεμα της τράπουλας?

Κλωθώ, Λάχεσις και Άτροπος…

Η λέξη Μοίρα βγαίνει από το αρχαίο, μείρομαι > μοιράζομαι, παίρνει δηλαδή ο καθένας μας το κομμάτι που του αναλογεί. Το μερίδιο …

Από την ώρα που γεννιόμαστε μας ακολουθεί η σκόνη που μας έραναν οι μοίρες… Κλωθώ, Λάχεσις και Άτροπος…

Η Κλωθώ, που συμβολίζει το παρόν,  γνέθει το νήμα της ζωής μας.

Η Λάχεσις συμβολίζει το μέλλον. Καθορίζει και ορίζει τι θα “λάχει” στον καθένα μας στον περίπατο μας σε αυτή τη ζήση.

Η Άτροπος, η τρίτη μοίρα, συμβολίζει το παρελθόν και έχει την υπέρτατη δύναμη, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν

έρθει η ώρα, να κόψει το νήμα της ζωής μας.

Οι Μοίρες λοιπόν ευθύνονται για τα καλά και τα κακά στη ζωή μας, σύμφωνα πάντα με την Ελληνική μυθολογία.

Η τύχη μας και η ατυχία, η ευτυχία και  δυστυχία μας καθώς και η διάρκεια της ζωής μας είναι στα χέρια αυτών γυναικών πριν καν γεννηθούμε.

Πόσο όμως “άμοιροι” ευθυνών είμαστε?

Πόσο μπορούμε η δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή έστω να παρεκκλίνουμε λίγο από την πορεία που μας έδωσαν?

Πόσο μας βολεύει το τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου και ο στίχος “ την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι Μοίρες…”

λες και μια ωρίτσα υπερωρία αν έκαναν θα πάθαιναν κάτι…

 

Σαν άνθρωποι και σαν λαός, έχουμε την απίστευτη ικανότητα να βρίσκουμε ότι για ότι κακό μας συμβαίνει φταίει κάποιος άλλος.

Ο κακός γείτονας (εμείς πάντα είμαστε οι καλοί στην υπόθεση) (το καλός και το κάλος πάντα λέω ότι απέχουν μόνο έναν τόνο). Μας φταίει ο κακός καιρός (μας?) και τέλος πάντων όλα τα κάνουν (..ατά) οι άλλοι. Θεοί και δαίμονες, άνθρωποι και στοιχειά, οι άλλοι φταίνε…(τσεκαρισμένο αυτό).

Αναλογιστήκαμε άραγε ποτέ πόσο χαζό και πόσο αν μη τι άλλο υποτιμητικό είναι αυτό που λέμε?

Είμαστε πιόνια χωρίς σκέψη και βούληση χωρίς να αντιδρούμε και αφήνουμε να μας παρασέρνει το ρέμα? (και μάνα μου δεν είναι ψέμα).

Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε τη Λάχεσις και να ανακατέψουμε ξανά την τράπουλα?

Μοίρασε ξανά την τράπουλα Λάχεσις. Κάποιοι έχουν κλεμμένους άσσους και πρέπει να φύγουν με πίσσα και πούπουλα.

Άντε να στρωθούμε σε νέα καρέ και να μας βγει ένα καλό Φλος Ρουαγιάλ να ζήσουμε καλύτερα.

 

Αλήθεια το κινητό της το ξέρει κανείς?

 

Φιλιά γεμάτα χαμόγελα και αισιοδοξία…

 

ε γλυκιά μου Άτροπος?

 

Μυρωδιά Πορτοκαλιού…..

 

Έχεις μυρίσει το άρωμα από το πορτοκάλι όταν το καθαρίζεις απλά με τα χέρια και όχι με μαχαίρι?

Γεμίζει το δωμάτιο από το άρωμα … το στόμα λαχταρά τη γεύση, και η όσφρηση σου παίζει ένα ταξίδι

μαγικό σε συνδυασμό με το μυαλό…

Εμένα να σου πω την αλήθεια με αφήνει να φαντάζομαι ότι είμαι σε ένα χώρο πολύ δικό μου και γεμάτο

από αναμνήσεις με αγαπημένα πρόσωπα… Μου δίνει την αίσθηση της Θαλπωρής  και μια απίστευτη Γαλήνη …..

Δικαίως να σκεφτείς…” πας καλά μωρέ;… Τότε αν ήταν έτσι τα πράγματα αυτοί στο Άργος και στην Λακωνία θα ήταν σε μια

μόνιμη Νιρβάνα..”

Ααα περί ορέξεως η μάλλον περί οσφρήσεως και αναμνήσεων … ουδείς λόγος….

Όλα γύρω μας έχουν και μας αφήνουν αισθήσεις και αισθήματα…. ε εε εμένα το πορτοκάλι με γαληνεύει ….

Σκέψου ακόμα και στην καθημερινότητά μας πόσες γεύσεις βάζουμε σε ότι ζούμε….

-Πήρα μια χαρά σήμερα …ζάχαρη (γλυκιά)

-Φαρμακώθηκα με τα νέα σου …(πίκρα)

– Αχχχχ το ευχαριστήθηκα αυτό που έπαθε ο Τάδε…. μια κούπα μέλι ήπια… (εκδίκηση ) κ.λ.π. κ.λ.π.

 

Άρα όλα έχουν να κάνουν με αισθήσεις ακόμα και τα πιο μικρά και ανούσια …που έχουν ουσία….

 

Μια Μυρωδιά πορτοκαλιού λοιπόν μπορεί να γίνει το δικό μου ταξίδι και να με γαληνεύει ….

 

Ευτυχία….

Η ευτυχία δεν είναι αυτό που περιμένουμε να’ρθεί ..

είναι μικρές καθημερινές στιγμές γεμάτες χαμόγελα…

 

Άφεση….

Για όλους εκείνους που ποτέ τους δεν μ’ αγάπησαν

Για όλους εκείνους που το όνειρο δεν κράτησαν

Για όλους εκείνους που η ζωή τους τους προσπέρασε

Για όλους εκείνους που φαρμάκι μόνο κέρασες 

Για όλους εκείνους που τα βήματα φοβήθηκαν 

Για όλους εκείνους που σε σένα δεν ανοίχτηκαν 

Για όλους εκείνους που τα δάκρυά σου έριξες 

Για όλους εκείνους που ποτέ σου δεν τους ξέχασες

Για όλους εκείνους που δεν έμαθαν πως ένιωθες 

Για όλους εκείνους που δεν έμαθαν πως έλιωνες

Για όλους εκείνους που ποτέ δεν απαρνήθηκες 

Για όλους εκείνους που ποτέ δεν τους θυμήθηκες.

Γεια σε όλους εκείνους που σε έκαναν να μπορείς 

να είσαι άνθρωπος και να τους συγχωρείς …

 

Παράπονο…..

Μολύβι πήρα και χαρτί

δυο στίχους να σκαρώσω

και να αφιερώσω

στης νύχτας τη βροχή.

 

Από βραδύς ψιχάλιζε

και κλείστηκα στο σπίτι

σαν έρημο σπουργίτι

επάνω στο κλαδί.

 

Τα μάτια μου βουρκώσαν

τα χείλη μου ξερά

κοιτάζω τρυφερά

μια φάτσα που μου δώσαν.

 

Ο νους μου τριγυρίζει

σε θύμησες παλιές

και από σταλαγματιές

το μάγουλο δροσίζει.

 

Το παραθύρι κλείνω

και οι σταλαγματιές

μπερδεύτηκαν θαρρείς

με των ματιών το μύρο.