Κλεφτα σε βλέπω να χαμογελας καθώς τα σώματα λυκνιζονται στις λυκαυγες και οι αισθήσεις οξυνονται.
Τα κορμια γεμάτα ηδονη εξαψη και τον ιδρωτα του πάθους τυλιγμενα, αφήνουν το μαβι και νοχελικο πέρασμα της νύχτας και παραδινονται στα χέρια και τα χαμογελα της μερας.
Πρέπει να χωριστουμε και να μη γνωριζομαστε στο φως της.
Αυτές οι νύχτες που σε ζητώ και σε κρατω σαν άλλος κι οχι εγώ δίνουν νόημα και χρώμα σε ότι ζω.
Είμαι μια Καληνυχτα κι ενα ανειπωτο δικό σου Σ αγαπώ.
Έτσι Απλά Λογάκια... 